گروه تندرستي:با وجود اطلاع‌رساني و فرهنگسازي که در سال‌هاي اخير در زمينه افراد مبتلا به اوتيسم انجام شده است، هنوز بسياري از ما درک درستي از اين اختلال نداريم.
امروز مي‌بينيم با وجود فرهنگسازي و آگاه‌سازي انجام شده در زمينه اين اختلال، همچنان افراد در برخورد با فرد اوتيسمي، متوجه دليل رفتارهاي او نمي‌شوند يا نمي‌دانند بايد چه واکنشي نشان دهند. در اين شرايط با حضور يک بازيگر در کنفرانس خبري، جامعه بازخوردهاي مثبت و منفي فراوان نشان مي‌دهد و با ناآگاهي يا واکنش نادرست باعث منزوي کردن اين افراد از جامعه مي‌شود. اين در حالي است که منزوي کردن اين افراد از جامعه از اساس نادرست است. بسياري از افراد که داراي معلوليت‌هاي جسمي يا شرايط متفاوت فکري و برخي اختلالات هستند، بيمار تلقي نمي‌شوند. اين افراد مي‌توانند خودشان مستقل تصميم بگيرند و عمل کنند و نمي‌توان حق حضور آنها را در جامعه ناديده گرفت.
بلکه بايد جامعه از نظر فرهنگي و ساختاري پذيراي اين افراد باشد و شرايط را براي امکان زندگي اجتماعي آنها تسهيل کند.در سال‌هاي اخير به نظر مي‌رسد اختلال اوتيسم در جامعه افزايش يافته، اما واقعيت اين است اوتيسم اختلالي است که در 20 سال گذشته شناخته شده است. احتمالا در گذشته اين اختلال با بيماري‌هاي رواني يا عقب‌ماندگي ذهني اشتباه گرفته مي‌شد، اما امروز به عنوان يک اختلال عصبي رفتاري شناخته مي‌شود.
*عوامل خطر احتمال ابتلا به اوتيسم
با اين که اوتيسم امروز به عنوان يک بيماري ژنتيک شناخته شده است، اما نمي‌توان گفت در صورت وجود فردي داراي اين اختلال در خانواده، خطر ابتلاي نوزادان به اوتيسم بيشتر مي‌شود. جديدترين مطالعات انجام شده در اين زمينه، نشانه‌هاي ديگري را به عنوان عوامل افزايش احتمال ابتلا به اوتيسم مشخص مي‌کند.
 البته به اين معنا نيست که در اين شرايط کودک حتما مبتلا به اوتيسم است. با بالا رفتن سن والدين، احتمال ابتلاي نوزاد به اوتيسم افزايش پيدا مي‌کند. مصرف بعضي داروهاي شيميايي خاص در دوران بارداري احتمال به دنيا آمدن کودک مبتلا به اوتيسم را افزايش مي‌دهد. مادر داراي ديابت يا چاقي بيش از حد يا فردي که در دوران بارداري الکل مصرف مي‌کند، ممکن است باعث ايجاد مشکل براي جنين شود.با اين حال ممکن است هيچ کدام از اين موارد دليل بروز اوتيسم نباشد و ناهنجاري‌هايي در مغز، فرآيندهاي رفتاري را با اختلال روبه‌رو کند. واقعيت اين است دليل قطعي بروز اوتيسم در جهان دقيقا مشخص نشده است و مطالعات در اين زمينه همچنان ادامه دارد.
*نشانه‌هاي اختلال اوتيسم
اوتيسم يک بيماري ژنتيک است و به همين دليل از کودکي تشخيص داده مي‌شود. کودکان مبتلا به اوتيسم در ارتباط و درک رفتار و احساس اطرافيان با مشکل مواجه مي‌شوند. در مقابل واکنش نشان دادن با کلمات يا به کمک حرکات بدني، حالت‌هاي چهره و تماس فيزيکي نيز براي آنها بسيار سخت است.گاهي صداها، رفتارها، تماس‌هاي چشمي، تماس فيزيکي يا نگاه‌هايي که به نظر بقيه افراد طبيعي مي‌رسد، براي يک کودک يا بزرگسال مبتلا به اوتيسم بسيار مشکل‌ساز مي‌شود.افراد مبتلا به اوتيسم ممکن است رفتارهاي تکراري، خارج از عرف، حرکت‌هايي مثل تکان خوردن، قدم زدن بيهوده يا تکان دادن شديد دست‌ها از خود نشان دهند. همچنين آنها ممکن است پاسخ‌هاي غيرعادي به رفتارهاي طبيعي اطرافيان داشته باشند يا در مقابل تغيير رفتارهاي تکراري مقاومت نشان دهند.
 معمولا هنگام برخورد يا حرف زدن با اين افراد چنين برداشت مي‌شود که توجهي به افراد، اشيا يا فعاليت‌هاي محيط پيرامون خود ندارند. اين افراد معمولا درکي از احساسات خوشايند يا ناخوشايند اطرافيان ندارند يا نمي‌توانند به آن رفتار واکنش نشان دهند يا همدردي کنند.
در حالي که افراد مبتلا به اوتيسم در برقراري ارتباط با محيط اطراف دچار مشکل مي‌شوند، ممکن است در زمينه‌هاي ديگر مثل طراحي، آهنگسازي، حل مسائل رياضي و حفظيات مهارت بيشتري داشته باشند که معمولا اين مهارت‌ها ناديده گرفته مي‌شود يا چندان توجهي به آنها نمي‌شود. امروز مشخص شده است افراد مشهوري مثل موتسارت، اينشتين و ميکل آنژ نشانه‌هايي از علائم اوتيسم داشتند که به دليل ناشناخته‌بودن اين بيماري، آن زمان نامي براي اين رفتارها وجود نداشته است.
*کدام نشانه‌ها را جدي بگيريم؟
به گزارش امانت به نقل از جام جم سرا،اوتيسم يک بيماري عصبي رفتاري پيچيده است که باعث به وجود آمدن اختلالاتي در رفتارهاي اجتماعي، تکامل زبان و مهارت‌هاي ارتباطي فرد مي‌شود. اين اختلال طيف وسيعي از علائم و سطوح اختلال را دربرمي‌گيرد که مي‌تواند زندگي معمول و طبيعي فرد را تحت تاثير قرار دهد. نشانه‌هاي اوتيسم معمولا در سه سال اول زندگي خود را نشان مي‌دهد. ممکن است در نخستين ماه‌هاي تولد يک کودک مبتلا به اوتيسم نشانه‌اي وجود نداشته باشد و بعد از يک سال و نيم بروز يابد.
اوتيسم ارتباطي با نژاد، طبقات اجتماعي، سبک زندگي خانوادگي و موارد اين چنيني ندارد و شرايط متفاوت خانوادگي تغييري در احتمال ابتلا به اين اختلال در کودک ايجاد نمي‌کند. اما مطالعات امروز نشان مي‌دهد در پسران تا چهار برابر بيش از دختران بروز مي‌يابد.اما اين که همه کودکان داراي اوتيسم نبوغ زيادي دارند، کودکان مبتلا به اوتيسم توانايي نشان دادن محبت خود را ندارند، نمي‌توانند صحبت کنند يا ارتباط چشمي برقرار نمي‌کنند، باورهاي غلطي است که مي‌تواند اطلاعات نادرست به جامعه انتقال دهد و باعث برخوردهاي نامناسب با اين افراد شود.