بايد در اين چنين روزي با امام زمان(عج) بر اساس مفاد روايات و دعاها بهويژه دعاي »عهد« پيماني دوباره بست. معرفت، محبت، ولايت و اطاعت برخي از اصول اين پيمان نسبت به حضرت صاحبالزمان(عج) است. سالروز آغاز امامت حضرت ولي عصر(عج) در حقيقت امتداد غدير، بلکه خود غديري ديگر است. بايد در اين چنين روزي با امام زمان(عج) بر اساس مفاد روايات و دعاها بهويژه دعاي »عهد« پيماني دوباره بست. معرفت، محبت، ولايت و اطاعت برخي از اصول اين پيمان نسبت به حضرت صاحبالزمان(عج) است.
غربت و مظلوميت، رشتهاي است پيوسته، از غدير تا کربلا و از کربلا تا غيبت. آنها که آرزو داشتند در سال دهم هجري، در سايهسار تک درخت وادي جحفه باشند تا با صاحب غدير بيعت کنند، امروز بايد با حجت معبود، مهدي موعود بيعت کنند و هر چه در توان دارند، از ياري امام زمان خود دريغ ندارند.
چنان که امام علي(ع) ميفرمايد: »خوشا به حال کسي که زمان او (حضرت مهدي عليه السلام) را درک کند، به دوره او بپيوندد و دوره او را شاهد باشد«.
ايشان در جايي ديگر ميفرمايد: »هيچ مردهاي باقي نميماند، مگر اينکه شادي ظهور مهدي عليه السلام در قبرش به او ميرسد و آنها در قبرهايشان با هم ديدار ميکنند و يکديگر را به قيام قائم عليه السلام بشارت ميدهند.«
نهم ربيعالاول مصادف است با آغاز امامت حضرت مهدي(عج) امام بزرگ و اميد مستضعفان جهان، او خواهد آمد و جهان را از عدل و داد پر خواهد کرد همانگونه که از ظلم و جور، پر شده است.
ولايت امامزمان(عج) بهعنوان سرپرستي و حاکميت وي بر افراد جامعه هست و اين ولايت رکن و اساس دين است؛ همچنين کليد گشايشگر و راهنماي انسان مسلمان در همه ابعاد دين است.
معرفت، محبت و ولايت امام (عج)، زمينهساز عهد و پيمان با ايشان است، چراکه عشق و ولايت بدون مسئوليتپذيري، هوسي بيش نيست. عهد، التزام و نوعي تعهد پذيري در مقابل شخص يا کاري است و بايد خود را به وظايفي که نسبت به امامزمان(عج) داريم ملتزم سازيم و با ايشان براي انجام آرمانهايش عهد ببنديم و کساني ميتوانند در عصر ظهور به اين عهدها عمل کنند که در عصر غيبت به پيمان خود با امام عصر (عج) عمل کرده باشند. عهد و اطاعت، تجلي و نمود عشق و محبت است و زمينهسازي براي ظهور ايشان، بسط عدالت و فرهنگ عدل پذيري در جامعه و نهادينه کردن آن است.
آغاز امامت آن حضرت، به مشيّت الهي و برخي مصالح ديگر، با غيبت همراه بود که اولين غيبت ايشان به »غيبت صغرا« مشهور است که تا سال 329 هجري قمري به طول انجاميد. پس از آن، مرحله جديدي از غيبت که به دوره»غيبت کبرا« معروف است، آغاز شد که تاکنون نيز ادامه دارد. اين دوران، سختترين دوره امتحان مردم است؛ زيرا ارتباط مستقيم با امام (عليه السلام)براي همگان ميسر نيست و نايب خاصي نيز وجود ندارد تا مردم به وسيله او بتوانند از آن حضرت، کسب تکليف و پاسخ پرسش هاي شان را دريافت کنند.
در توصيف اين برهه از زمان، تعبيرهاي بسياري در روايات وارد شده است که از وجود فتنههاي بسيار خطرناک حکايت دارد. بشر در اين دوره، به دليل بي توجهي به ارزشهاي اصيل الهي و انساني، با وجود برخورداري از زندگي به ظاهر زيبا، آراسته و مدرن به زندگي نکبت باري دچار ميشود. بدين معنا که هر چند شکمها سير و زندگي پر زرق و برق خواهد بود، ولي روحها مضطرب، نگران و سرگشته است و از دست دادن هدف و فلسفه درست زندگي، يکايک افراد بشر را به يأس و نااميدي کشندهاي دچار ميسازد.
در فرهنگ اصيل اسلامي، براي پيشگيري از دچار شدن به چنين وضعي، تحت عنوان »وظايف دوران غيبت«، رهنمودهاي بسيار مهمي از سوي پيامبر اکرم (ص) وائمه اطهار(ع) ارايه شده است. رعايت اين موارد، سبب در امان ماندن از خطر انحراف است؛ زيرا پايبند نبودن به احکام الهي و از دست دادن ثبات فکري و اعتقادي صحيح، سبب آلودگي به فتنههاي آخر الزمان خواهد شد.
5 نشانه اصلي ظهور از ديدگاه امام صادق (ع)
نشانههاي تخلف ناپذير ظهور امام مهدي عليه السلام که بي هيچ ترديدي مقارن ظهور آن حضرت رخ خواهند داد و ارتباط گسست ناپذيري با آن دارند، پنج نشانهاند. برخي از اين پنج نشانه، اندکي پيش از ظهور و برخي چند ماه پس از آمدن آن گرامي و برخي اندکي پيش از قيام نجات بخش و جهاني آن حضرت، پديدار خواهند شد.
در اين مورد، روايات بسياري وارد شده است که با اندک تفاوت در ترتيب پيدايش اين علايم و نشانهها، آنها را نشان ميدهد.
به گزارش امانت به نقل از ايسنا، از امام صادق عليه السلام در مورد پنج نشانه حتمي ظهور نقل شده که ايشان ميفرمايند: قيام و شورش سفياني؛ خروج يماني؛ کشته شدن نفس زکيه در مسجدالحرام؛ فرو رفتن زمين در منطقه »بيدا« و صيحه(نداي)آسماني